جنات

.

ای همه دل‌ها، حرمت یا رضا 
خلق خدا و کرمت یا رضا 

.
جنّ و بشر، حور و ملک می‌برند 
سجده به خاک حرمت یا رضا 

.
بر سر این مملکت از بام طوس 
سایه فکنده، عَلَمَت، یا رضا 

.
نیست عجب گر که طواف آورد 
کعبه به دور حرمت یا رضا 

.
زادۀ موسایی و عیسا کند 
زندگی از فیض دمت، یا رضا 

.
بس‌که بوَد، لطف و عطایت زیاد 
ظرف وجود است کَمَت، یا رضا 

.
گر تو قبولم نکنی، می‌دهم 
به جان زهرا قسمت یا رضا 

.

ضــامن آهــو بــه فـدایت شوم 
جود و کرم کن، که گدایت شوم 

.

تو هشت بحر نور را، گوهری 
تو مطلع الفجر چهار اختری 

.
تو شمع جمعی، به شبستان طوس 
تو بر تن عالم خلقت، سری 

.
نام علی بُوَد برازنده‌ات 
بلکه تو یک محمّد دیگری 

.
ضامن آهویی و پیش خدا 
ضامن خلقی به صف محشری 

.
هم پدر چهار ابن‌الرضا 
هم پسر موسی ابن جعفری 

.
ابوالجواد استی و باب‌المراد 
ابوالحسن بضعۀ پیغمبری 

.
ای به فدایت پدر و مادرم 
که خوبْ‌تر از پدر و مادری

.
دست کرم بر سر ما می‌کشی 
پادشهـی نـاز گـدا مـی‌کشی 
.
سائل درگاه تو، سلطان ماست 
خاک درت، دارو و درمان ماست 

.
روی تو! آفتاب عرش خدا 
سایۀ تو بر سر ایران ماست 

.
جان همه عالمی و از کرم 
جای تو در قلب خراسان ماست 

.
زهی کرم، که ضامن کلّ خلق 
ضامن آهوی بیابان ماست 

.
عنایتت آمده، کل نعَم 
ولایتت، تمام ایمان ماست 

.
بهشت، نه که با ولای شما 
جحیم هم روضۀ رضوان ماست 

.
مهر تو ای با همگان، مهربان 
در تن ما خوبْ‌تر از جان ماست 
.
سلسلة الذهب، تجلّای توست 
کمـال توحید، تولاّی توست 
.
.
مرغ دلم، خدا خدا می‌کند 
رضا رضا، رضا رضا می‌کند 

.
قبلۀ من کعبه، ولی قلب من 
روی به ایوان طلا می‌کند 

.
حضرت معصومه علیها‌سلام 
به زائران تو دعا می‌کند 

.
نگاه تو، چشم تو، دست تو، نه 
نام تو هم دردْ، دوا می‌کند 

.
جز تو که رأفتت خدایی بوَد 
حاجت ما را که روا می‌کند 

.
دلت نیاید که جوابش کنی 
زائر تو، هر چه خطا می‌کند 

.
اگر چه آلوده و شرمنده‌ام 
باز رضا نگه به ما می‌کند 

.
تـو از کرم دست بگیری مرا 
صـدا نکـرده می‌پذیری مرا 

.
تو از گدا گرفته‌ای، احترام 
تو می‌کنی زائر خود را سلام 

.
بر در این خانه، امید آورند 
یأس به درگاه تو باشد حرام 

.
عادت تو، کرامت و عفو و جود 
عادت من عجز و گدایی مدام 

.
با چه گنه، ای پسر فاطمه
زهر ستم ریخت عدویت به کام 

.
با که بگویم که به یک نیمْروز 
آب شد اعضای وجودت تمام 

.
از چه غریبانه زدی، دست و پا 
ای به همه عالم خلقت، امام 

.
داغ تو زائل نشود از جگر
تا که بگیرد پسرت انتقام 

.
تو مهدی فاطمه را صدا کن 
تو از بـرای فـرجش دعا کن 

.
سوخت در آن حجره ز پا تا سرت 
خون جگر ریخت ز چشم ترت 

.
بر دل زارت، جگر زهر سوخت 
آب شد ای جان جهان، پیکرت 

.
مرد و زن و پیر و جوان، سوختند 
در پی تشییع تن اطهرت 

.
بر سر و بر سینۀ خود، می‌زدند 
زنان نوغان همه چون خواهرت 

.
پشت سر جنازه، انبوه خلق 
پیش روی جنازه‌ات، مادرت 

.
جسم شریف تو، اگر آب شد 
دگر نشد بریده از تن، سرت 

.
غریب بودی دم رفتن ولی 
بود یگانه پسرت در برت 

.
سنگ نزد کسی به پیشانیت 
خون سرت نریخت بر منظرت 

.
کـاش چکـد خـون دلـم، از دو عین 
صبح و مسا، در غم جدّت حسین

.

تو هشتمین حجّت کبریایی 
غریبی و با همه، آشنایی 

.
مسیح نه، طبیب صد مسیحی 
کلیم نه، کلام کبریایی 

.
کنار حجره، لحظۀ شهادت 
اشکْفشان به یاد کربلایی 

.
کشت تو را به زهر کینه مأمون 
نگفت تو عزیز مصطفایی 

.
چگونه شد، زهر ستم دوایت؟ 
تو که به درد عالمی، دوایی 

.
چشم و چراغ شیعه‌ای در ایران 
گر چه ز جدّ و پدرت جدایی 

.
دست خدا، همیشه بر سر ماست 
تا تو، امام مهربان مایی 

.

گر چه بوَد بنده روسیاهی 
میثم دلباخته را نگاهی

.

مرغ دلم، خدا خدا می‌کند
رضا رضا، رضا رضا می‌کند
.
قبله من کعبه، ولی قلب من
روی به ایوان طلا می‌کند
.
حضرت معصومه علیها‌سلام
به زائران تو دعا می‌کند
.
نگاه تو، چشم تو، دست تو، نه
نام تو هم دردْ، دوا می‌کند
.
جز تو که رأفتت خدایی بوَد
حاجت ما را که روا می‌کند
.
دلت نیاید که جوابش کنی
زائر تو، هر چه خطا می‌کند
.
اگر چه آلوده و شرمنده‌ام
باز رضا نگه به ما می‌کند

.

گر چه آلوده تن و نامه سیاه آمده ام

 کن عنایت که به امید نگاه آمده ام

.

 حرمت کعبۀ عشق و نگهت چشم خدا

 به طواف حرمت غرق گناه آمده ام

.

 خسته از سرکشیِ نفس ز حق بی خبرم

 شب ظلمانی ام و در پی ماه آمده ام

.

 نکند روی بگردانی و راهم ندهی

 که به امید نگاه، این همه راه آمده ام

.

 همه ی حاجت من دیدن رخسار شماست

 " من بدین در، نه پیِ حشمت و جاه آمده ام "

.

 همه ی هستی من اشک غم کرببلاست

 زان سبب محضرتان جامه سیاه آمده ام

.

 کربلا، کرب و بلا در دل ما ساخته است

 کز غمش با شرر و شعلۀ آه آمده ام

.

السلام ای چشمه ی فیض و سعادت السلام
هشتمین نورِ خدا برجِ ولایت السلام
.
السلام ای جلوه ی وَ الطُورِ سِنین السلام
آیه های روشنِ طاها و یاسین السلام
.
السلام ای ماهِ تابان کوکبِ اقبال ما
آن طلوعِ آستانت قبله ی آمالِ ما
.
بر مشامم می رسد هر لحظه بوی مشهدت
جان به قربانِ تو و صحن و سرا وُ مرقدت
.
زنده ایم از برکتِ مِهر و ولایت یا رضا
چشمِ ما روشن از آن گنبد طلایت یا رضا
.
در بغل گیریم ضریحِ با صفایت یا رضا
یک زیارت سهمِ ما پایینِ پایت یا رضا
.
فخرِ ما این بس تو باشی سید و مولای ما
برکتِ دنیای ما وُ شافیِ عقبای ما
.
ای امام نور و رحمت منبعِ فیضِ خدا
گلشنِ مِهر و محبت مظهرِ جود و سخا
.
تو به امرِ حق شدی راهی بسوی خاکِ طوس
مقدمت بر چشمِ ما ای حضرتِ شمس الشموس
.
اقتدار کشورِ ایران همه از نامِ توست
روزیِ ایرانیان از سفره ی انعامِ توست
.
گر چه گشته دارِ غربت منزل و ماوای تو
شد ولی در قلبِ هر جان حقیقت جای تو