جنات

.

.

بار بگشایید اینجا کربلاست
آب و خاکش با دل و جان آشناست

.

السّلام ای سرزمین کربلا
السّلام ای منزل و مأوای ما

.

السّلام ای وادی دلجوی عشق
وه چه خوش می آید اینجا بوی عشق

.
السّلام ای خیمه گاه خواهرم
قتلگاه جانگداز اکبرم

.

کربلا گهواره اصغر تویی
مقتل عباس نام آور تویی

.

آمدم با شه فر جان آمدم

آتشم اما چو طوفان آمدم

.

آمدم آغوش خود را باز کن
بستر مهمان خود را ساز کن

.

.

خواهرم اینجا زمین کربلاست 
سرزمین غصه و درد و بلاست 
.
این زمین بوی جدایی می دهد 
خاتمه بر آشنایی می دهد 
.
خواهرم اینجا اسیرت میکنند 
در همین ده روزه پیرت میکنند 
.
میشوی تو غرق ناله غرق آه 
میزنم من دست و پا در قتلگاه 
.
شعله ها بر باغ و گلشن میزنند 
در همین جا سنگ بر من میزنند 
.
دخترم را در غریبی میکشند 
گوشوار از گوشهایش میکشند 
.
خصم حیدر تیغ بر رویم کشد 
شمر بی شرم و حیا مویم کشد 
.
در همین جا کوفیان دف می زنند 
در عزایم هلهله، کف می زنند

.

.

محمل نگه دارید، یاران! یار، اینجاست 
بیت الحرام و کعبه ی دلدار اینجاست 
.
محمل نگه دارید و جان گیرید بر کف 
زیرا خدا را وعده ی دیدار اینجاست 
.
محمل نگهدارید زیرا تشنگان را 
آب از دم شمشیر آتشبار اینجاست 
.
محمل نگهدارید کز خون شهیدان 
دامان صحرا، سر به سر گلزار اینجاست 
.
میقات اینجا، کعبه اینجا، زمزم اینجا 
رکن و حرم،سعی و صفا، هر چار اینجاست 
.
اینجا نبود و ذات حق ما را صدا کرد 
اینجا نه موی سر، که باید سر فدا کرد 
.
ما را بود از حجّ کعبه برتر اینجا 
باید طواف آریم دور دلبر اینجا 
.
از تیر گردد سینه هامان، چشمه چشمه 
وز تیغ گردد اِرباً اِربا اکبر اینجا 
.
هم لاله ها گردند پامال خزان‌ها 
هم غنچه گردد روی دستم پرپر اینجا 
.
داغ عطش، مانَد به لب‌های سکینه 
خون می‌چکد از بازوی آبْآور اینجا 
.
از خنجر و شمشیر و تیر و نیزه و سنگ 
آید هزاران زخم، بر هر پیکر اینجا 
.
اینجا بوَد بر روی قلبم جای نیزه 
اینجا رود سرهای ما بالای نیزه 
.
اینجا کند، در موج خون زینب نظاره 
بر جسم مجروح و گلوی پاره پاره 
.
اینجا بسوزد خیمه های ما در آتش 
وز دامن دردانه ها خیزد شراره 
.
خلخال، بیرون‌آورند از پای طفلان 
غارت شود از گوش زن‌ها، گوشواره 
.
اینجا به شوق دوست، از بیداد دشمن 
آید به روی زخم ما، زخم دوباره 
.
اینجا به ماه عارض خورشید لیلا 
از آسمان چشم من ریزد ستاره 
.
اینجا تسلای دل هر نازدانه 
کعب نی است و سیلی است و تازیانه 
.
اینجا شود سرهای ما از تن بریده 
اینجا شود تنها به خاک و خون کشیده 
.
اینجا نوامیس خدا در مقتل خون 
جسم مرا شویند با اشک دو دیده 
.
اینجا، کنار کشته ی عباس باید 
خیزم ز جای خویش، با قدّ خمیده 
.
اینجا شود نیلی، رخ طفل یتیمم 
کو را بوَد میراث زهرای شهیده 
.
اینجا برای یاری اسلام، زینب 
دستور می‌گیرد ز رگ‌های بریده 
.
اینجا شود دریا ز اشک چشم عالم 
اینجا شود پر، از طنین نظم «میثم»

.

.

پرسید از قبیله که این سرزمین کجاست؟

این سرزمین غمزده در چشمم آشناست

.

این خاک بوی تشنگی و گریه می دهد

گفتند:«غاضریه» و گفتند:«نینوا»ست

.

دستی کشید بر سر و بر یال ذوالجناح

آهسته زیر لب به خودش گفت: کربلاست

.

توفان وزید از وسط دشت، ناگهان

افتاد پرده، دید سرش روی نیزه هاست

.

یحیای اهل بیت در آن روشنای خون

بر روی نیزه دید سر از پیکرش جداست

.

توفان وزید، قافله را برد با خودش

شمشیر بود و حنجره و دید در «منا»ست

.

باران تیر بود که می آمد از کمان

بر دوش باد دید که پیراهنش رهاست

.

افتاد پرده، دید به تاراج آمده ست

مردی که فکر غارت انگشتر و عباست

.

برگشت اسب از لب گودال قتلگاه

افتاد پرده، دید که در آسمان عزاست

.

.

الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم 
نه تنها سر برایت بلکه از سر بهتر آوردم 
.
پی ابقاء قَد قامَت به ظهر روز عاشورا 
برای گفتن اللّه اکبر، اکبر آوردم 
.
برای کشتن دونان به دشت کربلا یا رب 
چو عباس همایون فر، امیر لشگر آوردم 
.
پی آزادی نسل جوان از بند استعمار 
برادر زاده ای چون قاسم فرخ فر آوردم 
.
علی را در غدیر خم، نبی بگرفت روی دست 
ولی من روی دست خود، علی اصغر آوردم 
.
اگر با کشتن من دین تو جاوید می گردد 
برای خنجر شمر ستمگر حنجر آوردم 
.
برای آن که قرآنت نگردد پایمال خصم 
برای سُمّ مرکب ها، خدایا پیکر آوردم 
.
علی انگشتر خود را به سائل داد اما من 
برای ساربان انگشت با انگشتر آوردم 
.
به پاس حرمت بوسیدن لب های پیغمبر 
لبانی تشنه یا رب بهر چوب خیزر آوردم 
.
حسن را گر که از لخت جگر آکنده شد طشتی 
من اینک سر برای زینت طشت زر آوردم 
.
برای آن که همدردی کنم با مادرم زهرا 
برای خوردن سیلی، سه ساله دختر آوردم 
.
من ژولیده می گویم، حسین بن علی گفتا: 
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم

.

.

فرود آیید یاران! وعده گاه داور است اینجا 
بهارستان سرخ لاله های پرپر است اینجا 
.
چه غم؟ گر از منا و وادی مشعر سفر کردی 
خدا داند که بهتر از منا و مشعر است اینجا 
.
زیارتگاه کل انبیاء تا دامن محشر 
مزار قتلگاه عاشقان بی سر است اینجا 
.
فرود آیید ای یاران در این صحرا که می بینم 
ز بانگ العطش غوغای روز محشر است اینجا 
.
فرات از چار جانب موج زن، اما خدا داند 
جواب العطش شمشیر و تیر و خنجر است اینجا 
.
رباب! از اشک و خون دل، دو چشم خویش دریا کن 
که آب تیر زهر آلوده، شیر اصغر است اینجا 
.
به گل باران چه حاجت دشت و صحرا را؟ که می بینم 
زمینش لاله گون از خون سرخ اکبر است اینجا 
.
مبادا نام آب آرید! ای طفلان معصومم 
که سقّای حرم خود از شما تشنه تر است اینجا 
.
عَلَم افتاده، من تنها و اطرافم پر از دشمن 
سر و دست علم دارم، جدا از پیکر است اینجا 
.
برادر با تن عریان به موج خون و می بینم 
که کعب نیزه، عرض تسلیت بر خواهر است اینجا 
.
سزد که دعوت کنم در کربلا پیوسته میثم را 
که او را شور و حال و اشک و سوز دیگر است اینجا

.

.

الا یاران من، میعاد گاه داور است این جا 
بدن ها غرق خون، سرها جدا از پیکر است این جا 
.
ملک قرآن بخوان در خاک روح انگیز این وادی 
که هفتادو دو گل از باغ عترت پرپر است این جا 
.
نیازی نیست گل ریزد کسی در مقدم مهمان 
که صحرا لاله گون از خون فرق اکبر است این جا 
.
مگر نه در نماز عشق می باید وضو از خون 
وضوی من زخون حلق پاک اصغر است این جا 
.
شود جان عموئی همچو من قربانی قاسم 
که مرگ سرخ بر وی از عسل شیرین تر است این جا 
.
شود حل مشکل بی آبی اطفال معصومم 
که سقا با دو چشم خونفشان آب آور است این جا 
.
نه تنها از تن مردان جنگی سر جدا گردد 
به نوک نیزه طفل شیرخوارم را سر است این جا 
.
مبادا کس در این صحرای خونین نام آب آرد 
جواب العطش شمشیر و تیر و خنجر است این جا 
.
الهی دخت زهرا پای در گودال نگذارد 
که کعب نی جواب یا اخای خواهر است این جا 
.
عجب نبود گر ابناء بشر گریند خون بر من 
که از خون گلویم رنگ، موی مادر است این جا 
.
به عمر خود مزن غیر از در این خانه را (میثم) 
زیارتگاه دل تا صبح روز محشر است این جا

.

.