جنات

.

.

سوخت در آن حجره ز پا تا سرت
خون جگر ریخت ز چشم ترت
.
بر دل زارت، جگر زهر سوخت
آب شد ای جان جهان، پیکرت
.
مرد و زن و پیر و جوان، سوختند
در پی تشییع تن اطهرت
.
بر سر و بر سین? خود، می‌زدند
زنان نوغان همه چون خواهرت
.
پشت سر جنازه، انبوه خلق
پیش روی جنازه‌ات، مادرت
.
جسم شریف تو، اگر آب شد
دگر نشد بریده از تن، سرت
.
غریب بودی دم رفتن ولی
بود یگانه پسرت در برت
.
سنگ نزد کسی به پیشانیت
خون سرت نریخت بر منظرت

.

کـاش چکـد خـون دلـم، از دو عین 
صبح و مسا، در غم جدّت حسین

.

حاج غلامرضا سازگار

.

.

خراسان می دهد بوی مدینه

خراسان کوه غم دارد به سینه
خراسان را سراسر غم گرفته
در و دیوار آن ماتم گرفته

.
خراسان! کو امام مهربانت؟ 
چه کردی با گرامی میهمانت؟
خراسان راز دل ها با رضا داشت 
چه شب هایی که ذکر یا رضا داشت

.
خراسان کربلای دیگر ماست 
مزار زاده ی پیغمبر ماست
خراسان! می دهد خاکت گواهی
ز مظلومی، شهیدی، بی گناهی

.
به دل داغ امامت را نهادند
امامت را به غربت زهر دادند
دریغا! میهمان در خانه کشتند
چه تنها و چه مظلومانه کشتند

.
امامِ اِنس و جان را زهر دادند
به تهدید و به ظلم و قهر دادند
ز نارِ زهرِ دشمن، نور می سوخت
سراپا همچو نخل طور می سوخت

.
ز جا برخاست با رنگ پریده 
غریبانه، عبا بر سر کشیده 
گهی بی تاب و گه در تاب می شد 
همه چون شمع روشن آب می شد 

.
میان حجره ی در بسته می سوخت 
نمی زد دم ولی پیوسته می سوخت 
ز هفده خواهر والا تبارش 
دریغا کس نبودی در کنارش

.
به خود پیچید و تنها دست و پا زد 
جوادش را، جوادش را صدا زد 
دلش دریای خون، چشمش به در بود 
امیدش دیدن روی پسر بود 

.
پدر می گشت قلبش پاره پاره 
پسر می کرد بر حالش نظاره 
پدر چون شمع سوزان آب می شد 
پسر هم مثل او بی تاب می شد

.
پدر آهسته چشم خویش می بست 
پسر می دید و جان می داد از دست 
پسر از پرده ی دل ناله سر داد 
پدر هم جان در آغوش پسر داد

.

.

گلزار خراسان شده صحرای قیامت

یا کرده به دل قافلۀ داغ، اقامت

.

از خون جگر دیدۀ معصومه چو دریا

وز بالم فاطمه را خم شده قامت

.

از داغ جگر بر دل افلاک شراره

وز غصّه به پیشانی هستیست علامت

.

پیغام به معصومۀ مظلومه رسانید

کای شمسۀ دین، ای قمر برج کرامت

.

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گل گلزار امامت

.

ریزد به سما خون دل از چشم ستاره

خیزد به فلک از جگر سنگ، شراره

.

گریم به جگر پارۀ پیغمبر اکرم

کز کینۀ مأمون، جگر او شده پاره

.

بر لعل لبش زمزمۀ، وا ولدا بود

در حجرۀ در بسته به او داشت نظاره

.

معصومه عزادار رضا گشت به جنّت

افسوس که شد داغ دلش تازه دوباره

.

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گل گلزار امامت

.

افتاده جهان همچو خراسان به تلاطم

شد کشته غریب الغربا حجّت هشتم

.

زن های خراسان همه گویند به تلاطم

خوناب جگر ریخته از دیدۀ مردم

.

هستی همه از ناله شده شعلۀ فریاد

لب بسته کتاب الله ناطق زتکلّم

.

افسوس که کشتند رضا را به خراسان

وز گریۀ معصومه قیامت شده در قم

.

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گل گلزار امامت

.

در طوس رسد نالۀ زهرای حزینه

مادر به سراغ پسر آمد به مدینه

.

بنشسته به رخسار تقی گرد یتیمی

دردا که رضا کشته شده از ره کینه

.

این داغ جگر را به جگر نیست نظیری

این محشر غم را به جهان نیست قرینه

.

یا فاطمه اخت رضا دختر موسی

برخیز و بزن دست الم بر سر و سینه

.

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گل گلزار امامت

.

کشتند غریبانه غریب الغربا را

محبوب خدا بضعۀ پیغمبر ما را

.

بردند به خوناب جگر اهل خراسان

بر شانۀ خود چوبۀ تابوت رضا را

.

ای اهل ولا خون دل از دیده ببارید

کز زهر جفا کشت عدو شمس ولا را

.

با خواهر او حضرت معصومه بگوئید

از سوز درون تسلیت این روز عزا را

.

یا حضرت معصومه سرت باد سلامت

شد کشته رضا آن گل گلزار امامت

.

.

آقایمان آمد عبا روی سرش بود
رنگ کبودی بر تمام پیکرش بود
.
در کوچه یاد ماجرای کوچه افتاد
یافاطمه یافاطمه ذکر لبش بود
.
دستی به پهلو دست دیگر روی دیوار
پهلو گرفتن یادگار مادرش بود
.
او در میان حجره ای دربسته اما
صدها فرشته در کنار بسترش بود
.
او دست و پا می زد ولی با کام عطشان
گویا که دیگر لحظه های آخرش بود
.
اما تمام فکر و ذهنش کربلا بود
یاد غریبی های جد بی سرش بود
.
مردم گریز کربلایم اینچنین است
آمد جواد و لحظه ی آخر برش بود
.
اما به دشت کربلا جور دگر شد
اربابمان بالای نعش اکبرش بود
.
باید جوانان بنی هاشم بیایند
تا این بدن را بر در خیمه رسانند
.

حبیب باقرزاده

.

.

آهسته می آمد ولی بی بال و پر بود
یک دست بر پهلو و دستی برجگر بود
.
زیر سر مهمانی اجباری اش بود
وقتی که می آمد عبایش روی سر بود
.
از بس میان کوچه ها افتاد بر خاک
روی لباسش رد پای هر گذر بود
.
با آه می افتاد و بر می خواست اما
آهش زمان راه رفتن بیشتر بود
.
وقتی عصای پیری آدم نباشد
باید به زیر منت دیوار و در بود
.
آری شبیه قصه آن کوچه تنگ
فرسنگها انگار خانه دورتر بود
.
بال پرش زخمی شد از بس دست و پا زد
هر جای حجره رد و پاهای جگر بود
.
سختی کشید اما چقدر آرام جان داد
آخر سرش بر رو پاهای پسر بود
.
باید که اهل کشف باشی بین روضه
باید میان روضه ها اهل نظر بود
.
وای از حسین از آن دمی که چشم وا کرد
پا روی زخم سینه اش پر دردسر بود
.
وای از دمی که رفت بالا خنجری کُند
وای از کسی که شاهدش با چشم تر بود
.
موسی علیمرادی

.

.

کعبه ی اهل ولاست صحن و سرای رضا
شهر خراسان بُوَد کرب و بلای رضا

.
در صف محشر خدا مشتری اشک اوست 
هر که در اینجا کند گریه برای رضا

.
کیست پناه همه جز پسر فاطمه؟ 
چیست رضای خدا غیر رضای رضا؟

.
بر سر دستش برند هدیه برای خدا 

ریزد اگر دُرّ اشک، دیده به پای رضا

.
زهر جفا ریخت ریخت، شعله به کانون دل
خونِ جگر بود بود، قوت و غذای رضا

.
نغمه ی قدّوسیان بود به آمین بلند 
حیف که خاموش شد صوت دعای رضا

.
یاد کند گر دَمی ز آن جگرِ چاک چاک 
خون جگر جوشد از خشت طلای رضا

.
از در باب الجواد می شنوم دم به دم 
یا ابتای پسر، وا ولدای رضا

.
بوسه به قبرش زدم، تازه زطوس آمدم 
باز دلم در وطن کرده هوای رضا

.
گر برود در جنان یا برود در جحیم 
بر لبِ میثم بُوَد مدح و ثنای رضا

.

.