جنات

چراغ عمر فاطمه، گردیده خاموش

بیت امیرالمومنین، گشته سیه پوش

 .

امشب حسین بن علی، مادر ندارد

بر روی دامان پدر، سر می گذارد

 .

هر شب تماشا می کنم ماه تابانم

دیوار خون آلوده را فاطمه جانم

 .

در آن سکوت شب در آن شام غم افزا

می گفت علی کنار آن تربت زهرا

 .

پرپر شده شکوفه ی باغ رسالت

فاطمه آن فدایی راه و لایت

.

علی آهسته در راز و نیازه

چه سازه بهر تشیع جنازه

بمیرم از غریبی تو مولا

 .

غریبم وا غریبم وا غریبا

----

یتیمان پیرهن بر لب گرفتند

فغان و ناله را در دل نهفتند

مرو تازه جوان ای مادر ما

 .

غریبم وا غریبم وا غریبا

----

علی زخم رخ او را بشوید

علی خونابه پهلو را بشوید

علی جان می دهد از داغ زهرا

 .

غریبم وا غریبم وا غریبا

----

خدا داند که زهرا بی گناه است

ولی مویش سفید رویش سیاه است

علی جان می دهد از داغ زهرا

 .

غریبم وا غریبم وا غریبا

----

علی چون گفت طفلانم بیایید

وداع آخرتان را نمائید

بمیرم از غریبی تو مولا

. 

غریبم وا غریبم وا غریبا

بنال ای دل بسوز ای دل

شب شام غریبان است

 علی از دیـده گریـان و

مدینـه بیت‌الحزان است

.

 مدینه! گریه کن امشب

که بی‌مادر شده زینب

 .

 ****

 .

 امیرالمؤمنین امشب

کفن کـن جسم زهرا را

 ز اشک دیده دریا کن

تمام دشت و صحرا را

 .

 مدینه! گریه کن امشب

که بی‌مادر شده زینب

 .

 ****

 .

 امیرالمؤمنین امشب

کنار تربت زهرا

 بنـال آهسته‌آهسته

کنار تربت زهرا

 .

 مدینه! گریه کن امشب

که بی‌مادر شده زینب

 .

 ****

 .

 مدینه! عالم هستی

شده غمخانۀ حیدر

 ببین تابوت زهرا را

به روی شانۀ حیدر

 .

 مدینه! گریه کن امشب

که بی‌مادر شده زینب

.

 ****

 .

 خداونـدا خداونـدا

بـه یـاد غـربت زهرا

 شده اشک علی امشب

گلاب تربت زهرا

 .

 مدینه! گریه کن امشب

که بی‌مادر شده زینب

 .

 ****

 .

 علـی صـورت نهـاده بـر

مـزار یار تنهایش

 الهی بشکند دستی

که سیلی زد به زهرایش

 .

 مدینه! گریه کن امشب

که بی‌مادر شده زینب

 .

 ****

 .

 بـه پایان آمـده امشب

امـانت‌داری مولا

 برون کن فاطمه! دستی

برای یاری مولا

 .

 مدینه! گریه کن امشب

که بی‌مادر شده زینب

آهم رسد به گردون اشکم به رخ روانه

شد قسمتم که شویم جسم تو را شبانه

 .

ای یار مهربانم فاطمه ی جوانم

 .

امشب رسیده دستم بر بازوی شکسته

بنشینم و بگریم بر پهلوی شکسته

 .

ای یار مهربانم فاطمه ی جوانم

 .

در موسم جوانی از من تو را گرفتند

با ضرب تازیانه دیگر چرا گرفتند

 .

ای یار مهربانم فاطمه ی جوانم

 .

بر پیکرت بریزیم از اشک خود ستاره

غسل تو گشته بر من شهادت دوباره

 .

ای یار مهربانم فاطمه ی جوانم

 .

با چشم بسته خود بر من نظاره داری

چرا به هر دو گوشت یک گوشواره داری

 .

ای یار مهربانم فاطمه ی جوانم

 .

چون من کسی ندارد مراسم شبانه

هم غسل مخفیانه هم دفن مخفیانه

 .

ای یار مهربانم فاطمه ی جوانم

 .

بر یار مهربانم خون گریه کن مدینه

هم بر مدال بازو هم بر مدال سینه

. 

ای یار مهربانم فاطمه ی جوانم

گذشته نیمه اى از شب، دریغا

رسیده جانِ شب بر لب، دریغا

 .

چراغ خانه مولاست، خاموش

که شمع انجمن آراست خاموش

 .

فغان تا عالم لاهوت مى رفت

به روى شانه ها، تابوت مى رفت

 .

على زین غم چنان مات ست و مبهوت

که دستش را گرفته دست تابوت!

 .

شگفتا! از على، با آن دلیرى

کند تابوت زهرا، دستگیرى!

 .

به مژگان ترش یاقوت مى سُفت

سرشک از دیده مى بارید و مى گفت

 .

که: اى گل نیستى تا بوت بویم

مگر بوى تو از تابوت بویم

 .

جدا از تو دل، آرامى ندارد

على بى تو دلارامى ندارد

 .

چنان در ماتمش از خویش مى رفت

که خون از چشم غیر و خویش مى رفت

 .

که دیده در دل شب، بلبلى را

که زیرِ گل نهان سازد گلى را

 .

ز بیتابى، گریبان چاک مى کرد

جهانى را به زیر خاک مى کرد

 .

على با دست خود، خشت لحد چید

بساط ماتم خود تا ابد چید

 .

دل خود را به غم دمساز مى کرد

کفن از روى زهرا باز مى کرد

 .

تو گویى ز آن رخ گردیده نیلى

به رخسار على مى خورد سیلى!

 .

از آن دامان خود پر لاله مى کرد

که چون نى، بندبندش ناله مى کرد

 .

على، در خاک زهرا را نهان کرد

نهان در قطره، بحر بى کران کرد

 .

گُل خود را به زیر گِل نهان دید

بهار زندگانى را، خزان دید

 .

شد از سوز درون، شمع مزارش

على با آب و آتش بود کارش!

 .

چنان از سوز دل، بیتاب مى شد

که شمع هستىِ او، آب مى شد

 .

غم پروانه اش، بیتاب مى کرد

على را قطره قطره آب مى کرد

 .

چو بر خاک مزارش دیده مى دوخت

سراپا در میان شعله مى سوخت

 .

مگر او گیرد از دست خدا، دست

که دشمن بعد او، دست على بست

ساعت سخت فراق آغاز شد
مخفی و آهسته درها باز شد
.
شد برون آرام با رنج و ملال
هفت مرد و چار طفل خردسال
.
چار تن دارند تابوتی به دوش
دیده گریان سینه سوزان لب خموش
.
در دل تابوت جان حیدر است
هستی و تاب و توان حیدر است
.
گوئی آنشب مخفی از چشم همه
هم علی تشییع شد هم فاطمه
.
شهر پیغمبر محیط غم شده
زانوی سردار خیبر خم شده
.
آسمان بر اشک او مبهوت بود
جان شیرینش در آن تابوت بود
.
کم کم از دستش زمام صبر رفت
با دو زانو تا کنار قبر رفت
.
کرد چشمی جانب تابوت باز
گشت با جانان خود گرم نیاز
.
کای وجودت عرش حق را قائمه
یاریم کن یاریم کن فاطمه
.
یاریم کن کز زمین بردارمت
با دو دست خود به گِل بسپارمت
.
وای بر من مرده ام یا زنده ام
قبر تو یا قبر خود را کنده ام

.
آسمان، اشک علی را پاک کن
جای محبوبم مرا در خاک کن
.
این چراغِ چشم خونبار من است
این همان تنهاترین یار من است
.
ناگهان از آن بهشت بی نشان
گشت بیرون دست های باغبان
.
کای شکسته بال و پر بلبل بیا
وی به قلبت مانده داغ گل بیا
.
باغبانم، هست و بودم را بده
یا علی یاس کبودم را بده
.
از چه یاسم این چنین پرپر شده
لاله من باغ نیلوفر شده
.
ای بیابان گِل زاشک جاری ات
آفرین بر این امانت داری ات
.
باغبان تا یاس پرپر را گرفت
اشک خجلت چشم حیدر را گرفت
.
یا محمد از رخت شرمنده ام
فاطمه جان داده و من زنده ام
.
شاخة یاست اگر بشکسته بود
دستهای باغبانت بسته بود
.
یا محمد دخترت در خاک خفت
دردهای خویش را با من نگفت
.
اینکه بگرفتیش جانان من است
بلکه هم جان تو، هم جان من است
.
قلزم خون کاسة صبر علیست
خانة بی فاطمه قبر علیست
.
غصه ها را در دل صد چاک ریخت
بر تن محبوبه خود خاک ریخت
.
زمزم از دریای چشمش سر گرفت
مثل کعبه قبر را در برگرفت
.
ناله زد کای با وفا یار علی
ای چراغ چشم بیدار علی
.
همسرم دستی برون از خاک کن
اشک از رخسار حیدر پاک کن
.
اشک من در دیده بی لبخند تو است
تکیه گاهم شانه فرزند تو است

مدینه اَلا عاشقان را وطن

تو را خوانم و با تو گویم سخن

گُواهِ غمم اشک جاریِ من

کنم نوحه خوانی به سوز و مِحَن

حسن یا حسن یا حسن یا حسن...

 .

غریبی و با جانِ ما آشنا

بقیعِ تو رضوان و فردوسِ ما

زنم پر سوی گنبد مصطفی

منم سائلِ درگهِ مجتبی

حسن یا حسن یا حسن یا حسن...

 .

مدینه پس از سوگ طاها چه شد

جنایاتِ بی حدّ اعدا چه شد

طناب و دو دستان مولا چه شد

به پشت درِ خانه زهرا چه شد

سلامٌ عَلیٰ بَضعَةِ المصطفیٰ...

 .

امان از دلِ زار و مضطر شده

امان از گلِ یاسِ پرپر شده

پر از داغ او قلب حیدر شده

که صدپاره اوراقِ کوثر شده

سلامٌ عَلیٰ بَضعَةِ المصطفیٰ...

 .

شده جان زهرای اطهر فدا

به راه تَقَرّب به ذات خدا

غَمش ابتدای غم کربلا

که سرها رَوَد بر روی نیزه ها

سلامٌ عَلیٰ ساکنِ کربلا...

 .

به نهی زِ منکَر حسین کشته شد

ز شمشیر و خنجر حسین کشته شد

به مقتل مُکرّر حسین کشته شد

که از بُغض حیدر حسین کشته شد

سلامٌ عَلیٰ ساکنِ کربلا...

نیمه شب بود و لبی خاموش داشت

باغبان تابوت گل بردوش داشت

 .

گاه خوناب دل از دیده فشاند

گاه می رفت وگهی از پای ماند

 .

گه شرر برعالم لاهوت زد

گاه سربر چوبه ی تابوت زد

 .

زیر لب می کرد این سان زمزمه

ای تمام هستی من فاطمه

 .

ای که نیلی شد زسیلی روی تو

شد دلم بشکسته چون پهلوی تو

 .

کی گمانم بود درشامی خموش

چوبه ی تابوت توگیرم به دوش

 .

با دلی از داغ زهرا چاک چاک

بُرد او را تا به منزلگاه خاک

 .

کرد قدری کعبه ی دل راطواف

یادش آمد ازشبانگاه زفاف

 .

آن شبی که مصطفی باقلب شاد

دست زهرا رابه دست او نهاد

 .

گفت برحیدر امانتدار باش

اوتورا یار وتو اورا یار باش

 .

ناگهان اشکش امانش رابرید

پای خود رابی توان وتاب دید

 .

آسمان دیده را پُرآه کرد

روی برقبر رسول الله کرد

 .

گفت برختم رسولان مبین

لحظه ای احوال حیدر راببین

 .

ازغم زهرای تو آکنده ام

از امانتداریم شرمنده ام

 .

بازوی این گل کبود وخسته است

شاخه ای ازپهلویش بشکسته است

 .

گرگل یاست شده این سان کبود

دست من را امر صبرت بسته بود

 .

ریسمان برگردنم انداختند

قدرما را لحظه ای نشناختند

 .

فاتح خیبر ندارد طاقتی

در وجود من نمانده قوتی

 .

رفت از دست علی خیر کثیر

این امانت را ز دستانم بگیر

 .

خود بپرس ازاو چه آمد برسرش

وز چه رو گلچین نموده پرپرش

 .

اشک ره بردیده ی حیدر گرفت

یاس خود را دست پیغمبر گرفت

 .

کم کم اشک چشم او خوناب شد

نیمه شب شمع وجودش آب شد

 .

ریخت بریاس کبود خود چوخاک

زدصدا یافاطمه روحی فداک

 .

بی تو دنیا برعلی شد چون قفس

کاش بیرون آید این جان بانفس

 .

شد زداغ تو دل من چاک چاک

کاش من جای توبودم زیر خاک

 .

رفتی از کف یارهجده ساله ام

بعد تو من غرق اشک وناله ام

 .

گرید ازداغت حسن با زینبین

رفتی ومن ماندم اشک حسین

 .

بعد تو کارم به غیراز آه نیست

محرم رازم به غیر از چاه نیست

 .

تاحدیث غم کنار قبر خواند

پس دورکعت اونماز صبرخواند

 .

گفت بایزدان که صبرم کم شده

پشتم ازبار مصیبت خم شده

 .

ای خدا آگه ز حال من تویی

مرهم بشکسته بال من تویی

 .

چون توییدراین بلایا یاورم

راضیم ازآن چه آمد برسرم

 .

ای «وفایی»با غم وبا زمزمه

رفت سوی خانه ی بی فاطمه

رفتی و مانده در دلم نالۀ بی‌صدای تو
چه زود مستجاب شد فاطمه جان دعای تو

.
تو تا حیات داشتی بهر علی گریستی 
علی به طول عمر خود گریه کند برای تو 

.
دست خزان رسید و زد لطمه به برگ یاس من
کاش کبود می‌شدی صورت من به جای تو 

.
بعد شهادت تو چون وارد خانه می‌شوم 
می‌نگرم به هر طرف می‌شنوم صدای تو 

.
بود من و نبود من، رکن همه وجود من
با چه گناه پشت در شکست دنده‌های تو

.
روز ز پا نشسته‌ای روز دو دیده بسته‌ای 
شب ز چه رفت زیر گل روی خدانمای تو 

.
تویی که با نثار جان گشود بین دشمنان
بازوی بستۀ مرا دست گره‌گشای تو

 .

هم ‌زره علی شدی هم‌ سپر علی شدی
فدایی ره علی، علی شود فدای تو

.
تو زیر تازیانه‌ها دویده در قفای من
چهار طفل نازنین دویده در قفای تو

.
قسم به اشک ماتمت قبول کن که میثمت
ریخته با شرار جان پارۀ دل به پای تو

.

بریز آب روان اسما، ولی آهسته آهسته 
به جسم اطهر زهرا ولی آهسته آهسته 

.
بریز آب روان تا من، بشویم مخفی از دشمن 
تنش از زیر پیراهن، ولی آهسته آهسته 

.
ببین بشکسته پهلویش، سیه گردیده بازویش 
تو خود ریز آب بر رویش، ولی آهسته آهسته 

.
همه خواب و علی بیدار، سرش بنهاده بر دیوار 
بگرید از فراق یار، ولی آهسته آهسته 

.
حسن ای نورچشمانم حسین ای راحت جانم 
بنالید ای عزیزانم، ولی آهسته آهسته 

.
بیا ای دخترم زینب به پیش مادرت امشب 
بخوان او را به تاب و تب، ولی آهسته آهسته 

.
روم شب ها سراغ او، به قبر بی چراغ او 
کنم زاری ز داغ او، ولی آهسته آهسته

.