.
.
همه رفتند و دل بی سر و پا جا مانده
از هوای حرم کرب و بلا جا مانده
.
به گمانم که میان همه زائر ها
فقط امضای برات دل ما جا مانده
.
یک به یک می رسد از هر طرفی نامه دوست
که حلالم بکن ای از همه جا مانده
.
صرف کردند همه فعل خداحافظی و
یک نفر هست ز جمع رفقا جا مانده
.
اربعین، پای پیاده، حرم حضرت عشق
حسرتش بر دل تنهای گدا جا مانده
.
قصه این است که من لایق آقا نشدم
از همین است که این من ز شما جا مانده
.
نام ما را بنویسید کف صحن حسین
بنویسید که یک بی سر و پا جا مانده ...
.
.
اربعین آمد و اشکم، ز بصر می آید
گوئیا زینب محزون ز سفر می آید
.
باز در کرببلا، شیون و شینی برپاست
کز اسیران ره شام، خبر می آید
.
رود، رودی شنوم از طرف شام، مگر
ام لیلا به سر نعش پسر می آید؟
.
کاش می داد کسی بر علی اکبر پیغام
کای جوان، مادر پیرت ز سفر می آید
.
و علی اصغر بی شیر بداند که رباب
با دل و سینه پر خون جگر می آید
.
ای صبا، گوی به عباس که از جا برخیز
ام کلثوم تو، خم گشته کمر می آید
.
« صامتا » از چه نگفتی به سر قبر حسین
عابدین، خون جگر و دیده تر می آید؟
.
.
یک اربعین بر روی نی دیدم سرت را
دیدم که زخمی کرده نیزه حنجرت را
.
یک قافله با سوز و اشک و آه آمد
برخیز و بنگر حال و روز لشکرت را
.
با ظرفی از آب آمده تا که ربابه
سیراب گرداند علی اصغرت را
.
برخیز ای نور دو چشمم ای برادر
تا که کمی آرام سازی همسرت را
.
بگذار تا شرح سفر با تو بگویم
بشنو کمی از غصّه های یاورت را
.
از کوفه و شام بلا ای داد بیداد
رنج اسارت پیر کرده دلبرت را
.
وقتی گذر دادند ما را بین مردم
دیدم سر نی گریه ی آب آورت را
.
دیدم ز بام خانه طفلی خیره سر با
سنگی نشانه رفته چشمان ترت را
.
رقّاصه های شهر را آورده بودند
تا در بیارند اشک چشم خواهرت را
.
تهمت زدند و خارجی خواندند ما را
آتش زدند آن جا دل غم پرورت را
.
آن جا نمی دانی چه زجری می کشیدم
وقتی که نان می داد شامی دخترت را
.
با هر صدای خیزرانی که می آمد
من می شنیدم ناله های مادرت را
.
چشم علمدار حرم را دور دیدند
ور نه به عنوان کنیزی گوهرت را ...!
.
جا مانده گنج سینه ات کنج خرابه
با خود نیاوردم گل نیلوفرت را
.
این ها همه یک گوشه ای از ماجرا بود
تازه نگفتم روضه ی انگشترت را ...!!!
.
.
ای ساربان! ای ساربان! محمل نگهدار
آمد به منزل کاروان، منزل نگهدار
.
محمل مران، محمل مران، شهر دل اینجاست
این کاروان خسته دل را منزل اینجاست
.
اینجا بهار بی خزانِ من خزان شد
از برگﹾ برگ لاله هایم خون روان شد
.
اینجا همه دار و ندارم را گرفتند
باغ و گل و عشق و بهارم را گرفتند
.
اینجا به خاک افتاده بود و هست عباس
هم مشک خالی، هم علم، هم دست عباس
.
اینجا ز هم پیشانی اکبر جدا شد
بابا تماشا کرد و فرزندش فدا شد
.
اینجا ز آل الله منع آب کردند
با تیر طفل شیر را سیراب کردند
.
اینجا صدای العطش بیداد می کرد
بر تشنه کامان آب هم فریاد می کرد
.
اینجا همه از آل پیغمبر بریدند
ریحانه ی خیر البشر را سر بریدند
.
اینجا ستم بر عترت و بر آل گردید
قرآن به زیر دست و پا پامال گردید
.
اینجا به خون غلطید یک گردون ستاره
اینجا کشید از گوش، دشمنﹾ گوشواره
.
اینجا زدند آل علی را ظالمانه
شد یاس ها نیلوفری از تازیانه
.
اینجا چو از خانه به دوشان خانه می سوخت
دامان طفلان چون پر پروانه می سوخت
.
اینجا به گردون رفت دود آه زینب
حَلقِ بریده شد زیارتگاه زینب
.
اینجا عدو بر زخم پیغمبر نمک زد
هر برگ گل را مُهری از غصب فدک زد
.
اینجا زگریه ناقه ها در گِل نشستند
دُردانه های وحی در محمل نشستند
.
ای کربلا! گل های سرخ یاس من کو؟
ای وادی خون! اکبر و عباس من کو؟
.
با غنچه ی نشکفته ی پرپر چه کردی؟
با حنجر خشک علی اصغر چه کردی؟
.
خون جگر از دیده ام بر چهره جاریست
پیراهن آوردم به همره، یوسفم نیست
.
تصویر درد و داغ در آیینه دارم
چون آفتابﹾ آتش درون سینه دارم
.
خاموش و در دل گفتگو با یار دارم
در سینه داغ هیجده دلدار دارم
.
بعد از حسین از عمر خود آزرده بودم
ای کاش من با آن سه ساله مرده بودم
.
اشکم به رخ آهم به دل سوزم به سینه
بی تو چگونه من روم سوی مدینه
.
ای کاش چون تو پیکرم صدچاک می شد
ای کاش جسمم در کنارت خاک می شد
.
گیرم که زنده راه یثرب را بپویم
زهرا اگر پرسد حسینم کو چه گویم؟
.
بگذار تا سوز دلم مخفی بماند
این صفحه با سوز خود میثم بخواند
.
.
آه از آن ساعت که با صد شور و شین
زینب آمد بر سر نعش حسین
.
بر سر قبر برادر چون رسید
ناله و آه و فغان از دل کشید
.
با زبانِ حال، آن دور از وطن
گفت با قبر برادر این سخن
.
السلام ای کشته راه خدا
السلام ای نور چشم مصطفی
.
السلام ای شاه بی‌غسل و کفن
السلام ای کشته ی دور از وطن
.
السلام ای تشنه ی آب فرات
السلام ای کشتی بحر نجات
.
السلام ای سید و سالار ما
السلام ای مونس و غمخوار ما
.
بهر تو امروز مهمان آمده
خواهرت از شام ویران آمده
.
سربر آر از خاک و بنگر حال ما
خیز از جا بهر استقبال ما
.
شرح حال خود حکایت می‌کنم
وز فراق تو شکایت می‌کنم
.
تا تو بودی شأن و شوکت داشتم
خیمه و خرگاه و عزّت داشتم
.
آتش کین کوفیان افروختند
خیمه ی ما را به آتش سوختند
.
الغرض از کوفه تا شام خراب
گرچه ما دیدیم ظلم بی‌حساب
.
لیک دارم شکوه ها از اهل شام
کز سر دیوار و از بالای بام
.
چون تو رفتی بی‌کس و یاور شدم
دستگیر فرقه ی کافر شدم
.
از پس قتل تو ای شاه شهید
از سرم شمر لعین معجر کشید
.
بعد قتل و غارت اموال تو
تاخت دشمن بر سر اطفال تو
.
بس‌که سیلی شمر زد بر رویشان
گشت نیلی صورت نیکویشان
.
آن‌قدَر سنگ جفا بر ما زدند
کز غم آتش بر دل زهرا زدند
.
از جفای شامیان خون شد دلم
گشت در ویرانه آخر منزلم
.
پس از آن ویرانه با چشم پر آب
برده ما را شمر در بزم شراب
.
آه از آن ساعت که از روی غضب
زاده ی سفیان یزید بی‌ادب
.
در حضور خواهر گریان تو
چوب می‌زد بر لب و دندان تو
.
بگذر ای ذاکر زر شرح این مقال
تا توانی اندر این ماتم بنال
.
.
یک اربعین به نیزه سر یار دیده ام
یک اربعین چو شمع به پایت چکیده ام
.
یک اربعین به ضربه شلاق ساربان
بر روی خارهای مغیلان دویده ام
.
یک اربعین تمام تنم درد می کند
با ضرب تازیانه ز جایم پریده ام
.
یک اربعین رقیه تو مُرد از غمت
اکنون بدون او به کنارت رسیده ام
.
یک اربعین به شام و به کوفه حماسه ها
با خطبه های حیدری ام آفریده ام
.
یک اربعین به چوبه محمل سرم شکست
همچون پدر ببین تو، جبین دریده ام
.
یک اربعین کنار عدو، وای وای وای!
بس جور طعنه های فراوان کشیده ام
.
یک اربعین به ضربه سیلی ببین حسین!
روی کبود و قامت از غم خمیده ام
.
.
رسیدم سر خاکت که زار گریه کنم
کنار این همه خاک مزار گریه کنم
.
رسیدم سر خاکت به خود توان بدهم
به این امید که شاید زغصه جان بدهم
.
رسیدم سر خاکت به سر بریزم خاک
ز غصه ی لب چاکت به سر بریزم خاک
.
مرا غم تو و این درد و داغ خواهد کشت
اگر مرا نکشت غم فراق خواهد کشت
.
مرا ببخش که زنده زشام برگشتم
دلم گرفته برادر سلام برگشتم
.
.
عذار نیلی و قدّ خم و چشم تر آوردم
گلاب اشک بهر لاله های پرپر آوردم
.
ز جا بر خیز ای صد پاره تر از گل تماشا کن
که از جسم شهیدانت دلی زخمی تر آوردم
.
تمام یاس هایت را به شام از کربلا بردم
چو بر گشتم برایت یک چمن نیلوفر آوردم
.
مسافر از برای یار سوغات آورد اما
من از شام بلا داغ سه ساله دختر آوردم
.
اگر چه سر نداری یک نگه بر سیل اشکم کن
که با چشمان خود آب از برای اصغر آوردم
.
تو بر من از تن بی سر خبر ده ای عزیز دل
که من بر تو خبرهای فراوان از سر آوردم
.
چهل منزل سفر کردم به شهر شام و بر گشتم
خبر از چوب و از لعل لب و طشت زر آوردم
.
ز اشک چشم و سوز سینه ی مجروح و خون دل
همانا مرهمت بر زخم های پیکر آوردم
.
قد خم، موی آشفته، تن خسته، رخ نیلی
به رسم هدیه میراثی بود کز مادر آوردم
.
ز سیل اشک دریا کرده ام چشم محبان را
به آهم شعله ها از سینه ی «میثم» بر آوردم
.
.
اربعین آمد دلم را غم گرفت
بهر زینب(س) عالمی ماتم گرفت
.
سوز اهل آسمان آید به گوش
ناله ی صاحب زمان آید به گوش
.
جان اهل بیت عصمت بر لب است
کاروان سالار آنها زینب است
.
جمله مستان سوی ساقی آمدند
مست مست از جام باقی آمدند
.
سینه ها آماج رگبار بلا
جای زخم ریسمان بر دستها
.
هوش از سر رفته و دل باخته
جسم خود را بر زمین انداخته
.
هر یکی در جستجوی تربتی
بر لب هر یک کلامی، صحبتی
.
قلبها پر شکوه از بیداد بود
آشنای قبر ها سجاد(ع) بود
.
رهبر زینب(س) امام راستین
حجت حق بود زین العابدین(ع)
.
با کلامش عمه را مغموم کرد
تا که قبر یار را معلوم کرد
.
آمده همراه دخت بوتراب
بر سر آن قبر کلثوم و رباب
.
زخمهای این سفر سر باز کرد
هر کسی درد دلی آغاز کرد
.
زینب ازم‍‍ژگان خود یاقوت ساخت
داستان این سفر را باز گفت
.
گفت ای سالار زینب السلام
ماه شام تارزینب السلام
.
بر تو پیغام سفر آورد ام
از فتوحاتم خبر آورده ام
.
کرد با من این مسیر عشق طی
راس تو منزل به منزل روی نی
.
معجرم نیلی شد و مویم سپید
از غم دوری تو قدم خمید
.
گر که دست رحمت و صبرت نبود
زینبت در راه کوفه مرده بود
.
ظلم دشمن تا که بی اندازه شد
ماجراهای سقیفه تازه شد
.
ریسمان بر گردن سجاد بود
غربت بابا مرا در یاد بود
.
دیدی از نی دست خواهر بسته بود؟
گوییا دستان حیدر بسته بود
.
یاسها را جوهر نیلی زدند
کودکان را یک به یک سیلی زدند
.
ازشماتت کردن دشمن مپرس
از سه ساله دخترت از من مپرس
.
شد سرت یک نیمه شب مهمان او
با وصالت بر لب آمد جان او
.
مرد در ویرانه و من زنده ام
بی رقیه(س) آمدم شرمنده ام
.
بارها از دوریت جان باختم
بین مقتل من تو را در یافتم
.
گر تو ای لب تشنه برداری سرت
حال نشناسی دگر این خواهرت....
.
.
چشم گریان سویت از شام خراب آورده ام
خیز، ای لب تشنه از بهر تو آب آورده ام
.
گر بپرسی داغ تو با سینه خواهر چه کرد
قامت خم گشته یی بهر جواب آورده ام
.
اشک، سرخ، چهره زرد و تن سیاه و موسفید
اینهمه سوغات از شام خراب آورده ام
.
اشک می بارم ز داغ چارساله دخترت
گر چه پرپر شد گلت با خود گلاب آورده ام
.
همرهم زین العباد این حجت دادار را
جان و تن مجروح از بزم شراب آورده ام
جنت الاعلی . جنت المصطفی(ص) . جنت المرتضی(ع) . جنت الزهراء(س) . جنت الحسن (ع) . جنت الحسین(ع) . جنت السجاد (ع)
جنت الباقر(ع) . جنت الصادق (ع) . جنت الکاظم(ع) . جنت الرضا (ع) . جنت الجواد (ع) . جنت الهادی (ع) . جنت العسکری (ع)
